Palestijnse Westbank: spookverhalen en bezetting

Blog over deelname aan het Tell Balata Archaeological Park project in Palestina op het studentennieuwsportal van de Universiteit Leiden.

Drie weken is het project nu bezig. We hebben een vaste Palestijnse archeologe die met ons samenwerkt om de verhalen van de bevolking te verzamelen. Daardoor hebben we al veel mensen kunnen spreken. De gekste dingen hebben we gehoord.

Bezet gebied

De oude bewoners van de heuvel zouden de Grieken nog geholpen hebben bij het organiseren van de Olympiaden en het schrijven van de toneelstukken. En de ruïnes op de Tell zijn ontstaan doordat Allah het slechte gedrag van de mensen zat was en de bergen aan weerszijden bovenop de stad liet instorten. Ook schijn je de heuvel op donderdagnacht beter links te kunnen laten liggen. De vrouw die er door haar broer levend werd begraven herbeleeft dan haar martelingen en de geluiden zijn ijzingwekkend.

IJzingwekkend

Indrukwekkender nog dan de verhalen waar we actief naar op zoek gaan, zijn de verhalen die we terloops te horen krijgen. We werken intensief met Palestijnen samen, delen een huis met ze en spreken dagelijks een heleboel lokale mensen. Het kan niet anders dan dat je mensen en hun levenswijze zo leert kennen. Je kan er hier niet onderuit dat je in bezet gebied bent, maar aan de mensen zal je het niet merken.

Israëlische checkpoints

We hebben één dag weekend, de vrijdag, en voor de meeste Palestijnen uit het team is dit te kort om hun families te bezoeken, ook al zijn de afstanden niet groot. Sufyan woont in Hebron, vanuit Nablus een stukje van niets, maar door de vele Israëlische checkpoints wordt de rit zo lang dat het de moeite niet waard is. ‘Maalesh,’ zegt hij erover, zijn schouders ophalend. ‘Wat doe je eraan?’ De Palestijnse architecte die meewerkte heeft net haar relatie na tien jaar verbroken. Ze leerden elkaar kennen tijdens een studiejaar in Griekenland, maar hij woont in Jeruzalem en zij in Bethlehem. Zij kreeg geen vergunning voor Jeruzalem, hij niet voor de rest van de West Bank, en naar het buitenland wilde hij niet. ‘Que sera,’ meent ze. Een uitdrukking die ze vaak gebruikt.

Hello! Smell the jasmine and taste the olives. Welcome to Palestine!

Dit welkomstsmsje zegt eigenlijk genoeg. Ondanks alles blijven de mensen hier lachen en dansen, en vooral: ons uitnodigen voor thee en koffie. Waar we ook komen, iedereen wil dat we meegaan naar huis, en iedereen wil met ons praten. Niet iedereen vindt het fijn als we de gesprekken opnemen, omdat die opnamen in Israëlische handen zouden kunnen vallen, maar allemaal willen ze hun verhaal kwijt. Iedereen vertelt hoe blij ze zijn dat we komen helpen, maar wij vinden het juist geweldig om hier te zijn. Het land is zo mooi, en de mensen zó aardig en gastvrij.