Columns

Een aantal jaar geleden was ik vaak te vinden in de Kroeg. Niet zomaar een kroeg, de Kroeg, aan het Kort Rapenburg. Met de studievereniging, waar ik toen nog bestuur van deed, hadden we daar meer dan regelmatige borrels. Nou is de Kroeg een prima café, maar wat ik er vooral leuk aan vond was de barman. Hij flirtte met mij, ik flirtte met hem… Dat soort dingen maken een avond net een beetje leuker.

Tijdens een van de borrels moest de penningmeester eerder weg, en liet mij achter met de verenigingspinpas om de gezamenlijke drankrekening te betalen. De borrel liep op zijn einde, iedereen ging langzaamaan naar huis, en ineens waren we nog maar met zijn tweeën, de barman en ik.

We raakten in een goed gesprek, en het werd gezelliger en gezelliger.Oh yeah, dacht ik bij mezelf. Deze is in de pocket. Ineens kwam daar nog een verdwaalde ouderejaars vanuit de wc de trap afgestommeld. Binnen een paar seconden had hij zich tussen ons ingewurmd en begon een gesprek over… maïs.

Half vijf in de ochtend, en hij begon over maïs. Ik lachte, en maakte een gebaar dat iets betekende als ‘sorry, als je hem beter kent is hij echt best aardig’. Vergeefs, de barman keek me niet eens meer aan. Hij was met de ouderejaars verwikkeld in een discussie over het beste recept voor maïssoep.

Mijn leuke barman bleek een kok in opleiding, die niets leuker vond dan het voeren van goede gesprekken over eten. Ik probeerde de aandacht nog weer op mij te richten, maar faalde jammerlijk. Nog een kwartier heb ik gewacht, hopende dat ze uitgepraat zouden raken. Er zijn teveel recepten met maïs, zal ik je zeggen. Uiteindelijk ben ik maar weggegaan. Ik geloof niet dat ze het ooit hebben doorgehad.

Vaste column in de maandelijkse nieuwsbrief van de Universiteit Leiden.

De Facebookwereld

We leven in een nieuwe wereld. Althans, volgens Jason Russell, de man achter Kony 2012. Wat je ook van zijn project denkt, geslaagd is het. Ik ga niet uitleggen wat het inhoudt, jullie weten het al. Drie weken geleden kende bijna niemand Joseph Kony, maar vandaag weet iedereen wie hij is.

Met Russell ben ik het absoluut niet in alles eens, maar inderdaad: Facebook heeft de wereld veranderd. Iedereen weet alles van iedereen, ook van jou. Die jongen met wie ik twintig jaar geleden op de basisschool zat en die ik sindsdien nooit meer gezien heb? Ik weet de naam van zijn vierjarige dochtertje. Uit mijn hoofd.

Facebook is niet alleen handig om op de hoogte te blijven van nieuwe relaties en het weer uitgaan daarvan (de horror je status naar single te moeten veranderen om vervolgens ‘steunbetuigingen’ van vage kennissen te incasseren!), je leert ook nog eens iets over rolverdelingen in de wereld.

Blijkbaar hebben Nederlandse vrouwen het ten opzichte van andere vrouwen prima voor elkaar. Totdat een buitenlandse vriend me erop wees, had ik nog nooit van Internationale Vrouwendag gehoord. Ik stopte het in de categorie ‘Nationale Complimentendag’, en zei dat we daar hier niet aan deden.

Op Facebook bleek de rest van de wereld er wel aan te doen. Spanjaarden feliciteerden elkaar, Palestijnen en Amerikanen hadden het erover, en een klasgenootje van de basisschool kreeg zelfs een tas cadeau van haar Poolse vriend. Facebook verbindt de wereld, en daar hebben de mensen van Kony 2012 slim gebruikt van gemaakt.

Hun film werd een internethit en in no-time was hun doel grotendeels bereikt. Al decennialang trekt Joseph Kony met zijn rebellenleger door Afrika zonder dat het iemand iets kan schelen, maar vandaag ligt zijn naam op ieders lippen. Ik vraag me alleen af wie hem morgen nog kent.

Vaste column in de maandelijkse nieuwsbrief van de Universiteit Leiden.

Oud nieuws

Het is nog best lastig, een column schrijven. Vooral als je hem schrijft voor een nieuwsbrief die pas een paar dagen na jouw deadline verschijnt. Want waar schrijf je over? Niet over de dood van Whitney Houston in elk geval.

Niet alleen weten jullie dat nú al, over een paar dagen is ongetwijfeld zelfs bij iedereen bekend welk tv-programma ze keek voor ze stierf. Ook ijsdikte en winterpret zijn tegen de tijd dat dit gelezen wordt achterhaald. Hoewel, misschien dat het toch weer flink gaat vriezen en de gekte in alle hevigheid terugkeert.

Als ik geen rekening hoefde te houden met die paar dagen tussen mijn schrijven en de officiële publicatie, zou ik hier iets zeggen over Hamza Kashgari. Misschien waren jullie aan het schaatsen, of ‘RIP Whitney’-filmpjes aan het plaatsen op facebook, maar Hamza is een jonge Saudische journalist.

Hij twitterde over de profeet Mohammed onder meer dat hij van hem houdt omdat hij een rebel was en dat hij hem altijd gezien heeft als een bron van inspiratie, maar ook dat hij niet houdt van de ‘halo’s van goddelijkheid’ om de profeet, en dat hij niet voor hem zal bidden.

Meer dan 30.000 verhitte reacties volgden, waarna ook religieuze en politieke leiders om zijn dood riepen. Hamza vluchtte het land uit, maar werd met behulp van Interpol in Maleisië gearresteerd. Waarna hij weer aan Saudi-Arabië werd uitgeleverd, waar hem wegens godslastering zeer waarschijnlijk de doodstraf wacht.

Ik ben benieuwd of er over een aantal dagen bekend zal zijn of hij gered kan worden, en hoe het kan dat Interpol betrokken was bij zijn arrestatie. Maar goed, ook al zou ik het willen, over Hamza kan ik dus niet schrijven. Al lang oud nieuws als de nieuwsbrief verschijnt. Misschien is hij tegen die tijd zelfs al wel dood. Net als Whitney.

Vaste column in de maandelijkse nieuwsbrief van de Universiteit Leiden.

Achterstallige arbeid

Als januari íets is, dan wel een nieuw begin. En zo was het ook gepland: eindelijk beginnen aan een Master. Dan had ik alleen wel die scriptie af moeten hebben. En die essays ook. Het komende semester blijf ik dus nog even Bachelorstudent.

Steeds neem ik me weer voor om mijn scriptie te schrijven, en die vakken van lang geleden af te ronden. Hoewel ze niet allemaal afgesloten zijn, heb ik alle colleges voor mijn hoofdstudie wel al gevolgd. Telkens besluit ik daarom dat er tijdens een semester schrijven aan scripties en essays best tijd is om ook een leuk vak bij een andere opleiding te volgen.

Inmiddels weet ik naast Archeologie van het Nabije Oosten dus ook van alles over de geschiedenis van Rusland, heb ik vakken gevolgd over oorlogen en ridderorden, ben ik een expert op het gebied van Europese expansie tussen 1400 en nu, bezit ik een Honours Class-diploma, heb ik een aantal punten bij Kunstgeschiedenis gehaald, en stond ik bij de minor Journalistiek ingeschreven. En dan heb ik niet eens de colleges over ontsnapte slaven in Suriname en de oorsprong van het schrift genoemd, want daarvoor moet ik de laatste opdrachten nog maken.

Enfin, dit jaar had ik besloten om geen colleges te volgen naast het achterstallige schrijfwerk. Dus had ik vanzelfsprekend tijd om de hele maand september in het Nabije Oosten door te brengen. In oktober liep ik vervolgens een beetje vast met mijn onderzoek, en toen was het ineens december.

Inmiddels heb ik een nieuw onderwerp waarop ik me aan het inlezen ben, en ik moet zeggen, het loopt als een trein. Toch nog een nieuw begin. Met die Master in september gaat het helemaal goed komen, ik denk zelfs dat ik misschien tijd over houd. Dus heb ik me gister toch maar even ingeschreven voor een leuk college.

Vaste column in de maandelijkse nieuwsbrief van de Universiteit Leiden.

Mijn vader is beroemd

Een groot deel van mijn jeugd dacht ik dat mijn vader een wereldberoemde zanger was. Nou zal het jullie niets zeggen, dat deed het mij toentertijd ook niet, maar toevallig lijkt mijn vader als twee druppels water op Jimmy Somerville. Dat is iemand die heel hoog kon zingen en daarmee in de jaren tachtig een hoop hits scoorde.  

 Toen mijn ouders mij wegbrachten voor mijn allereerste schooldag, was er een aantal moeders dat spontaan zijn naam begon te scanderen en mijn vader om een handtekening vroeg. Mijn moeder kon hier de grap van inzien, en vertelde mij dat ‘papa inderdaad heel beroemd was’. Op zich best een leuke grap, alleen vergat ze mij dat te vertellen. Tien jaar lang.  

Op mijn school zaten ook de kinderen van de man die de stem van koning Lowietje uit Jungle Boek had ingesproken. En het nichtje van de drummer van Golden Earring trouwens, maar dat terzijde. Nou was ik geen opschepper, alleen mijn vriendinnetjes wisten van mijn vader. En die hadden gezworen niets te zeggen, met spuug en alles. Maar die kinderen van koning Lowietje, die waren niet zo leuk. Die hadden een zwembadban omdat ze opstoppingen veroorzaakten in de glijbaan. Die vonden zichzelf beter dan de rest, dat soort.  

Op een dag waren ze weer eens andere kinderen aan het pesten, luidkeels roepend dat hun vader beroemd was, en ze konden doen wat ze wilden. ‘Nou,’ riep ik uit, ‘mijn vader is anders veel beroemder, en hij kan tenminste zingen!’  

Geschrokken van mijn uitbarsting voorzag ik het einde van mijn schoolcarrière als normaal persoon. Vanaf nu zou ik ‘dochter van’ zijn. Meteen leerde ik echter hoe hard de showbizzwereld is, en wat het nichtje van de drummer van Golden Earring dagelijks doormaakte: niemand vroeg naar mijn vader. Koning Lowietje was veel cooler.