Vaste column in de maandelijkse nieuwsbrief van de Universiteit Leiden.
Baby, it ain’t cold outside
Herfst is mijn favoriete seizoen. Het liefst met veel regen en storm, en ’s avonds een flinke onweersbui. Halverwege december graag de eerste sneeuw. Als het in januari dan zonnig en écht koud is, en er een dikke laag natuurijs ligt, kan het jaar voor mij niet meer stuk.
Eind september begin ik met een schuin oog naar de kast te loeren, waarin mijn kerstboom wacht tot ik besluit dat het tijd is. Meestal in november, soms zelfs al eind oktober. Die liefde voor de feestdagen zit in de familie. Ooit stond de politie bij mijn oom op de stoep, bang dat hem iets was overkomen. Het was juni. Mijn oom was in orde, maar hij beloofde de kerstboom op te ruimen.
Dit jaar was anders. Al lang december, en nog steeds voelde ik niets. Misschien omdat ik september in Palestina doorbracht, waardoor het studiejaar pas in oktober begon. Misschien doordat we pas na de kerstdagen tijd hebben voor Sinterklaas, en het nog steeds niet koud is buiten. Wie weet zelfs vanwege de Top 1000 Aller Tijden op Veronica, waardoor ik geen kerstliedjes luister.
Uiteindelijk besloot ik toch de boom op te zetten, voordat december voorbij is. Eerst moest worden opgeruimd, gestofzuigd en de vloer geboend. Het hielp niet met de kerststemming. Die avond was er alleen tijd om alle lampjes vast te zetten. Ook niet mijn favoriete klusje, maar het resultaat was goed. De volgende dag wilden de lampjes niet meer aan.
Ik vloekte, en spontaan begonnen ze weer te branden. Voorzichtig hing ik de ballen in de boom. De stemming kwam. Ik sloeg spijkers in de kast om een tweede lichtsnoer langs te hangen. Ik stak kaarsen aan en mixte een white russian. Ik genoot van de gezelligheid van het zachte licht, en humde Baby it’s Cold Outside. Een vriend skypte. ‘Doe het licht aan,’ zei hij, ‘ik kan je niet zien.’
No Comments