Onder de sterren

Vaste column in de maandelijkse nieuwsbrief van de Universiteit Leiden.

Onder de Sterren

Coens column is niet meer, nu is hij van mij. Van Saar, want zo noemen mijn vrienden me. Nou wil ik niet meteen beweren dat wij vrienden zijn, maar ik weet wel dat zelfs mensen die ik al jaren ken mijn volledige naam nog vaak verkeerd schrijven. Vandaar.

Deze week draait om ‘diversiteit’. En daar moet je wat mee doen, natuurlijk. Dinsdag is er een discussie over Christendom en Islam, en ik weet niet wat ik daar van denken moet. Er wordt altijd zo’n punt van gemaakt. Laten we geloven wat we willen en anderen die vrijheid ook geven, in plaats van hen ons geloof op te leggen.

Ik denk terug aan een avond twee weken geleden. Ik zat ergens in een minuscuul dorpje in het heuvelgebied ten westen van de Dode Zee. Samen met een jonge Arabier en zijn 50-jarige tante keek ik naar de mooiste sterrenhemel die ik ooit had gezien.

‘Kijk die sterren toch,’  zei de tante, ‘die moeten wel door Allah geschapen zijn. Hoe kan je dit zien en niet in Hem geloven?’ ‘Waarom,’ pareerde ik, ‘zou dit zijn werk zijn?’ Dat antwoord was makkelijk. ‘Zo staat het in de Koran.’ ‘Maar hoe weet je nou of dat waar is?’ vroeg ik me af. ‘Het blijft een mens dat het boek geschreven heeft.’ ‘Misschien,’ zei ze beslist, ‘maar de woorden zijn van Allah.’

‘Wat geloof jij dan?’ wilde ze weten. Ik vertelde over de oerknal, botsende rotsblokken en stofwolken. ‘Waar kwamen die rotsblokken vandaan?’ vroeg ze. Lastig. Ik mompelde iets over andere rotsblokken die botsten. ‘Maar,’ ging ze door, ‘waar begon het allemaal?’ ‘Ik weet het niet precies,’ gaf ik toe.

‘Ze zijn in elk geval mooi,’ zei de man, en hij keek omhoog. ‘Ja,’ zeiden wij. En in berustende stilte dronken we onze chocolademelk.