Mijn vader is beroemd

Vaste column in de maandelijkse nieuwsbrief van de Universiteit Leiden.

Mijn vader is beroemd

Een groot deel van mijn jeugd dacht ik dat mijn vader een wereldberoemde zanger was. Nou zal het jullie niets zeggen, dat deed het mij toentertijd ook niet, maar toevallig lijkt mijn vader als twee druppels water op Jimmy Somerville. Dat is iemand die heel hoog kon zingen en daarmee in de jaren tachtig een hoop hits scoorde.  

 Toen mijn ouders mij wegbrachten voor mijn allereerste schooldag, was er een aantal moeders dat spontaan zijn naam begon te scanderen en mijn vader om een handtekening vroeg. Mijn moeder kon hier de grap van inzien, en vertelde mij dat ‘papa inderdaad heel beroemd was’. Op zich best een leuke grap, alleen vergat ze mij dat te vertellen. Tien jaar lang.  

Op mijn school zaten ook de kinderen van de man die de stem van koning Lowietje uit Jungle Boek had ingesproken. En het nichtje van de drummer van Golden Earring trouwens, maar dat terzijde. Nou was ik geen opschepper, alleen mijn vriendinnetjes wisten van mijn vader. En die hadden gezworen niets te zeggen, met spuug en alles. Maar die kinderen van koning Lowietje, die waren niet zo leuk. Die hadden een zwembadban omdat ze opstoppingen veroorzaakten in de glijbaan. Die vonden zichzelf beter dan de rest, dat soort.  

Op een dag waren ze weer eens andere kinderen aan het pesten, luidkeels roepend dat hun vader beroemd was, en ze konden doen wat ze wilden. ‘Nou,’ riep ik uit, ‘mijn vader is anders veel beroemder, en hij kan tenminste zingen!’  

Geschrokken van mijn uitbarsting voorzag ik het einde van mijn schoolcarrière als normaal persoon. Vanaf nu zou ik ‘dochter van’ zijn. Meteen leerde ik echter hoe hard de showbizzwereld is, en wat het nichtje van de drummer van Golden Earring dagelijks doormaakte: niemand vroeg naar mijn vader. Koning Lowietje was veel cooler.